Çatlak
öfke sağaltıyor kendini
acısına kan tutan hayvanlarıyla
gizlenecek bir yer yok
gözlerimde güdük intiharlar
bağışlanmayı dilemek ne budalaca
kırılıp kırılıp tamamlanıyorum
çocukluğum uyandı kararsız
ve oyuncaklarım dolu bir oda peydahlıyor hayal
yarasına merhem dervişten çok yaradır
anlatmak sarılırsa da nefesime inatla
sigaram çabuk biter diye hepsinden vazgeçiyorum
ölürüz doğar birileri başlar insanın insana ettiği
zaten sabahla silkeleyecekler beni
kavgasına düştüğüm ekmeğin
yollarına sürgün ayaklarımdan tutup
ama değil mi umut o her şey
karınca misali
kırmak için zincirlerini çocuklar büyütüyorum
yaşıyorum karışarak günlere
elbet devrimi olur yaralarımın
kanlarında süslendiğim
