Aslan Kocaman: Nefes

azalırsa yol çoğalır giz
felaket, haberine elçi olur ansızın korkularından
kaçırıp durmakla meşgul olduğu zamana
ağzımdan çıkan ilk ses kısık ateşte bir ah

hiçbirinde verilmez sol göğsüme madalya
yaşam yükler on ton daha omuzlarıma
gidip gelirim kendime dağılarak
gecede bulurum hepsini
koyunlar keçilerimi kaçırır uykulara paydos

olan olmaya yola koyulurken
aynalar aynasızlara özenir peşin
kalem isyankar kömüründeki cinayetlere
hepsini bilirim anlatırım geceye ve kedilere

:

ben, bulduğumu kaybetmekle insan
değişim kararlı, inanç umuttan muamma
sor bir sarı çiçeğe bilebilir mi sanki adını
zeytinler zaten çalındı çocukluğundan
peri masallarında ilk çelmeyi yediğimizi hatırla
ruhumdaki bu arsız büyümeyi kanatıp durma artık çocuk

…

birazdan vazgeçeceğiz hepsinden
sabahı tazeleyen yaralarımızı kanatıp